Dit verhaal is geschreven door mijn lieve nicht Claudia. Zij heeft prachtig verwoord hoe haar dochter omging met het verlies van de kat Mauie.
Dank je wel Claudia voor het delen hiervan.
"Onze dochter Rosa had sinds een nare ervaring met een hele grote hond & daardoor een enorme vrees voor zo'n beetje elk dier. Als zij al een kat in de tuin zag lopen, raakte ze in enorme paniek en dacht dat er een grote tijger naar binnen wilde dringen. Ze was toen bijna twee. We besloten om een kitten in huis te nemen mede om haar het geluk, het vertrouwen & de liefde van een dier te laten ervaren. Het was de beste beslissing ooit. Er ontstond na een periode van wennen & ruimte voor elkaar een enorm hechte en liefdevolle band tussen Rosa en Mauie.
Ze waren onafscheidelijk en konden alles van elkaar verdragen. Mauie liet zich in de kinderwagen door Rosa de hele dag rondrijden en op haar beurt kroop ze heerlijk bij Rosa in bed 's-nachts.
Mijn hart heeft dan ook even stil gestaan toen wij. 2 jaar later, moesten vernemen dat Mauie op een nacht aangereden was, dusdanig dat ze direct was overleden. We gingen die dag op vakantie & het ging allemaal erg snel. We hebben Mauie opgehaald maar konden Mauie niet aan Rosa laten zien. Mauie zag er niet goed meer uit. De dierenambulance haalde Mauie op. Tranen door ons eenmaal gedroogd wachtte er nog één zware taak: Rosa vertellen dat Mauie niet meer thuis kwam en dat Mauie was overleden.
We zijn met Rosa gaan zitten en tot onze verbazing reageerde ze hartstikke laconiek, haar antwoord was “oké. Dan kan ze nu lekker met jouw oma en mama spelen toch”?
We waren met stomheid geslagen. Die dag zijn we vertrokken naar Texel. Een heerlijk weekend gehad na een toch al roerige tijd, want Rosa was 3 maanden terug ook grote zus geworden. Ze leek totaal niet stil te staan bij het verlies van Mauie en hoewel we herhaaldelijk voorzichtig erover zijn begonnen leek het steeds niet belangrijk.
Toen we terug naar huis keerden bleek niets minder waar. Er waren dikke tranen en veel verdriet… Mauie in de hemel maar ze miste haar zo erg, ze was zo zacht, zo lief, zo warm en vooral, ze was er altijd zei Rosa.
En dat was ook zo...
Mauie en zij waren onafscheidelijk en gewoon één.
Dat heeft een paar dagen geduurd. Rosa was niet haar zelf; kon haar draai niet vinden.
We hebben haar zelfs een paar dagen van school gehouden (dit mocht gewoon want Rosa was net 4) .
Bij ons kwam nu ook het besef dat Rosa op de dag dat we het vertelden geen ruimte hadden
gemaakt voor het slechte nieuws. Bij thuiskomst hakte het er enorm in bij Rosa.
Het verdriet was enorm bij haar. En dat deed ons zoveel pijn...
We zijn nu ruim een jaar verder en hoewel het hartstikke goed gaat met Rosa is het verdriet er nog steeds met enige regelmaat. Een afscheid en overlijden van een dier hoort erbij. Maar over het gemis en afscheid is Rosa niet overheen.
Ook al is het verleidelijk om niet “gewoon” een ander diertje aan te schaffen. Maar ik weet zeker dat we het verdriet daarmee niet kunnen afkopen. Het zou niet eerlijk zijn tegenover het nieuwe diertje want hij of zij zal nooit Mauie zijn. Tegelijk zoeken we naar manieren om Rosa er mee om te laten gaan.
Zo vertellen we haar over de sterren die stralen dat we zo aan haar kunnen denken. En dat Mauie met mijn opa en oma die ook van katten hielden speelt. Dat mijn mama & schoonvader ook met Mauie knuffelen.
Maar het blijft een uitdaging bij haar. We laten haar weten dat ze verdriet mag hebben.
Wie zijn wij tenslotte om te bepalen hoe lang zij mag rouwen.. Elk kind is anders maar ik hoop dat men vooral zal zien dat rouw bij kinderen echt is. En dat er geen tijd aan verbonden is. Geef ook kinderen de tijd om het te verwerken als ouder zijnde!"